اندکی از گوهر حسنش به جا بود و دگر

عندلیب خوشنوای باغ و گلزارم نبود

عشق او پیرم نمود و پیر می خواند مرا

مهوش شیرین زبان پار و پیرارم

مهربانی های من در چشم او دیوانگی است

بر زبانش نکته ای از عشق بسیارم نبود

بر رخ ماهش نظر کردم شدم دیوانه تر

کاشکی احساس می مرد و دل زارم نبود

سی خزان از عمر رفت نا شکیبی میکنم

زین زمانه غیر حسرت هوده در کارم نبود

وارث درد هزاران عاشق سرگشته ام

ورنه این حال و هوا در شعر و گفتارم نبود